Eddy, wat heb je toch gedaan ? Manneke. Eddy Demarez heeft de toorn van de Belgische Katten over zich heen gehaald. Tja, als sportjournalist bij een openbare omroep heb je natuurlijk een voorbeeldfunctie. Die lockerroom talk kon er dan ook niet bij. De digitale- en juridische heksenjacht die hem nu te beurt valt, was te verwachten. Welkom in het tijdperk van doorgeschoten politieke correctheid Eddy. Althans wanneer iedereen kijkt.
Geschoren benen
Het doek is (voorlopig) gevallen over Eddy Demarez, het sportanker van de VRT. De opperrechters van de openbare televisieomproep hebben gesproken. Eddy D. moet naar het heropvoedingsgesticht alwaar hij om de oren zal worden geslagen met inclusiviteit, Pride-vlaggen en op een krijtbord vijftigduizend keer LGBTIAP moet schrijven. Wanneer hij voortaan op de werkplek verschijnt bij de VRT mag dat enkel nog gekleed in een passende jurk met daarop een geborduurde genderfluïditeitsvlag. En met geschoren benen. Gedaan Eddy om met je maten op een terras Pils à volonté te hijsen. Gedaan om bij de pentaltystip schunnige slogans te brullen en voetzoekers naar de scheids te gooien. Gedaan om op zondag in lycrapak met geschoren benen van café naar café te trappen met je racefietsbuddy’s. Ok, die geschoren benen mag je behouden. En je klikschoenen ook. Staan beter bij die jurk.
Gedachtenpolitie
Eddy Demarez, het boegbeeld van de Vlaamse sportjournalistiek. De Regi van de sportwereld is inmiddels onzichtbaar geworden. Exact waar ze hem wilden hebben. Met verplichte vakantie tot aan de winterzonnewende. De kolos van de VRT-sportredactie werd de klos. Verguisd, beschimpt en geschorst. Zijn Olympische dwalingen off camera waren nog niet koud of daar stond de gedachtenpolitie alweer in rijen klaar om snelle Eddy af te branden. Zelfs collega-journalisten hielden zich niet in met de pek en veren. Schandalig, vernederend, mensonterend. Blasfemie. Eddy moet voor eeuwig van het scherm verbannen en liefst naar een afgelegen plek in de wereld waar hij tot het einde zijner dagen zal branden in de hel voor wat hij heeft gezegd.
Amehoela
The Belgian Cats zijn nog steeds in shock om wat Eddy D. tijdens de OS-verslaggeving buiten beeld uitkraamde. Vrije meningsuiting amehoela. Wat jij gedaan hebt, Eddy, overtreft ruimschoots het begrip van een micro-agressie. Micro-agressie: zoek het even op in het #woke woordenboek. Toegegeven, het was inderdaad een hoop ijl gezwam onder collega’s. Journalistieke cafépraat. Onder je niveau Eddy. Dat zeker. Maar ook niet meer dan dat. Laten we een kat een kat noemen. Eddy, je bent niet de eerste en zeker niet de laatste die zich van dit soort van platvloerse Vlaamse kolder bedient.
Sportdandy
Niet zo voor de Belgian Cats. Die zijn zo kattig als wat. Ze blazen en klauwen dat het een aardje heeft. Dit moet tot op het bot uitgezocht, juridisch aangevochten en definitief rechtgezet. Even je excuses aanbieden, daar kom je nu niet meer mee weg Eddy. Rancune in plaats van relativeringsvermogen. Dat zal je deel zijn. Ondertussen heeft ook UNIA zich burgerlijke partij gesteld om jou met de juridische karwats te bewerken. Kortom, op een paar weken tijd werd je van sportdandy gereduceerd tot de Sihame El Kaouakibi van de VRT. Daar zit je nu thuis, met behoud van wedde, te wachten tot er weer betere tijden aanbreken.
Olympische kletspraat
Eddy, lig niet wakker van je stommiteit. Op de VRT ? Daar staan ze achter je. Ondanks dat ze anders laten uitschijnen. Alleen moeten ze en plein public aan reputation management doen wanneer jij er op een ondoordacht moment wat onzinnigs uit flanst. Even plat op de buik gaan om de schade te beperken. Zo’n rechtszaak kost tijd en geld, dat weet jij toch ook ? En dat zijn nu net twee dingen waar ze aan de Reyerslaan niet teveel van hebben. Er is al druk genoeg met al die streamingdiensten en zo. Daarom moet het VRT-blazoen kost wat kost blinken naar de buitenwereld. De voorbeeldfunctie als unique selling proposition. Flinterdun, maar je kan er nog wel een eind ver mee. Wees gerust Eddy. De heren en dames in de VRT-directiekamer, die malen echt niet om jouw Olympische kletspraat. Zolang de jaarresultaten en kijkcijfers in stijgende lijn zitten, is iedereen aan de top tevree. En kan er weer eens lekker getafeld in een Brussels sterrenrestaurant om dat te vieren. De rest is collateral damage. En weet je Eddy: aan die positieve jaarcijfers heb ook jij, door dit ongelukkige voorval, meegewerkt. Misschien is er wel een nieuwe roeptoeter-bonus bij de VRT. Die kan jij dan alvast bijschrijven op je rekening. Punt, andere lijn.
Eddyshaming
Anyways, met heel de Eddy saga hebben de Belgian Cats toch nog een memorabel moment kunnen neerzetten op de Olympische Spelen. Een medaille moest je er sowieso niet van verwachten. Wel wat ondoordachte, zelfgenoegzame Eddyshaming omdat ze zich aangetast voelen in hun geaardheid/genderidentiteit/genderexpressie. Of wat het dan ook mag zijn waardoor ze zich op hun XXL-baskettenen voelen getrapt. Je vraagt je als mens af wie zich in deze van zijn kleinste kant heeft laat zien: Eddy of de katten. Of beide. Oordeel zelf.
