Daar was het dan eindelijk, het nieuwe normaal. Maandenlang hadden mensen er binnen de beslotenheid van hun vier muren over nagedacht. Mondmasker, latex handschoenen en ontsmettende handgel in de aanslag. Dit keer zou het helemaal anders worden. Niets zou ooit nog hetzelfde zijn. Alles moest omgegooid. Definitief. Het gonsde van de grootse plannen: digitale transformatie, een meer mensgerichte samenleving, thuiswerken als nieuwe norm. ‘A brave new world’ van Aldous Huxley verbleekte met de ideeën die opborrelden.
Coronahufters
Raar maar waar: de nieuwe wereld werd officieel ingehuldigd toen we met z’n allen weer konden terrassen. Een festief begin, wie kon daar tegen zijn ? Het nieuwe normaal mocht wel met wat extra feestelijkheid opgeluisterd. Groot was de anti-climax toen bleek dat zon, Sangria en Pils de wereld 2.0 al snel gingen overschaduwen. Digitaal getransformeerde altruïsten die het prille socio-economische Utopia bevolkten, bleken gewoon the usual suspects. Ordinaire post-coronahufters. Sujetten waarvan we hadden gedacht dat er in die smetteloze nieuwbouwmaatschappij geen plaats meer zou zijn. →
Nieuw Bachanaal
Het nieuwe normaal strandde al snel in een nieuw Bachanaal. Verlichte geesten bestormden bruine kroegen, loungebars, speakeasies, wijnboetieks, Irish pubs, shishalounges, meedrinkzaken en après-skihutten om er – als het had gekunnen – rechtstreeks onder de tapkraan te hangen. Eens voldoende beschonken, kwam de ware aard van de nieuwetijdskinderen boven: gebral, handtastelijkheden, weerspannigheid en ordinaire vechtpartijen. Voor het licht uitging, op spoed nog even uithalen naar inderhaast toegesnelde zorghelden en dan het grote, zwarte gat in. Het werd al snel duidelijk: de lockdown sperperiode had ons niet slimmer gemaakt.
“Het nieuwe normaal strandde al snel in een nieuw Bachanaal. Verlichte geesten bestormden bruine kroegen, pop-up bars, speakeasies, wijnboetieks, Irish pubs, shishalounges, meedrinkzaken en après-skihutten om er – als het had gekunnen – rechtstreeks onder de tapkraan te hangen.”
Comfortmasker
Het enige laagje nieuw dat op het nieuwe normaal lijkt te zitten, is een rijker vocabularium. Comfortmaskers, social distancing, familiebubbels, … Kortom, literaire opsmuk. Het lijkt wel of je paranormaal begaafd moet zijn om het nieuwe normaal waar te nemen. Misschien speelt het zich af in een andere dimensie, onzichtbaar voor de gewone sterveling ? Wie de voorbije maanden echter alert en nieuwsgierig was, heeft meer meer dan een voorvertoning gekregen van wat het nieuwe normaal zou kunnen inhouden. Meer oog voor mekaar en ontspullen. Terug tot zichzelf komen in een economie die niet voortdurend in overdrive zit. Een wereld zonder verkeersinfarcten. Een wereld met een veel schoner milieu ook. Niet iedere dag op kantoor moeten verschijnen. Weg met de nine-to-five dictatuur. Bazen die plots wel inschikkelijk zijn. Kinderen die niet dagelijks aan de schoolpoort worden gedumpt maar het ook (afwisselend) met afstandsleren kunnen redden. Ouders die niet enkel in het weekend zichtbaar zijn. Harmonie en sereniteit. Kan het een toeval zijn dat het aantal hartaanvallen en beroertes tijdens de coronacrisis plots een historisch dieptepunt kende ?
Nieuwe hitsigheid
Maar goed, de startknop van de wereld is terug omgezet en de nieuwe hitsigheid lijkt stilaan weer het pleit voor zich te winnen. De hitsigheid waarin diegene met de meeste speeltjes wint. De hitsigheid van het eigen genot en het eigen gewin en van meer is beter. Dat komt omdat er veel te weinig wordt gefocust op de positive sum game van de coronatsunami. Welke lessen hebben we kunnen trekken ? En hoe kunnen overheden, beleidsmakers en bedrijfsbonzen hieruit hun lessons learned distilleren ? En dan hebben we het niet over een extra voorraad mondmaskers. De wereld van morgen is meer dan een anachronistisch socio-economisch model weer op gang trekken. De gemakkelijkste weg is niet altijd de beste weg.
“De manier waarop we aan politiek doen, bedrijven runnen en onze maatschappij laten draaien, moet definitief anders. Dat klinkt wollig. Is het niet. Het is een oproep om zelf te handelen. Om baas te worden van het eigen leven. Om niet nog meer geleefd te worden tot je bent opgeleefd. Ook dat hebben we de voorbije maanden uitgebreid mogen proeven.”
Coronapositivisme
Als er iets is dat het nieuwe normaal ons zou moeten leren, is dat we als mens meer het heft zelf in handen moeten nemen. Dat we zelf onze toekomst moeten maken. Een positieve toekomst waar we minder afhankelijk zijn en meer ondernemend. We hebben het alvast getoond tijdens de coronacrisis. Met mondmaskers van de eigen naaimachine bijvoorbeeld. Een klein gebaar met grootse gevolgen. Een toekomst ook waar we meer oog hebben voor anderen en minder voor onszelf. Dat Jef Bezos niet op een pedestal moet geplaatst omdat de beurswaarde van Amazon tijdens de coronacrisis weer met een half miljard dollar is gestegen. Dat het wel de mensen zijn die het echte werk doen, met het hart en de drive en goesting op de juiste plaats, die moeten gevaloriseerd. Dat het die mensen zijn die de maatschappij van morgen echt maken. Dat de wereld van de beurzen en de echte wereld nooit verder van mekaar stonden. Dat de manier waarop we aan politiek doen, bedrijven runnen en onze maatschappij laten draaien definitief anders moet. Dat klinkt wollig. Is het niet. Het is een oproep om zelf te handelen. Om baas te worden van het eigen leven. Om niet nog meer geleefd te worden tot je bent opgeleefd. Ook dat hebben we de voorbije maanden uitgebreid mogen proeven. Kwatongen zullen bij dit soort axioma’s al snel links-hokjesdenken verwijten. Ze doen maar. Mijn devies: denk niet links, denk niet rechts. Denk na. Als coronapositivisme kan dat tellen.
