De startknop van het leven werd zopas deels weer omgezet. Oma’s mogen opnieuw het nageslacht van het nageslacht (in de bubbel) ontmoeten. De gewonnen lockdownkilo’s door het eindeloos e-peritieven vormen daarbij hoogstens een mineure nasleep. Over een crisis gesproken. Fitgirls proberen ondertussen hun coronacalorieën snel kwijt te spelen tijdens een rondje cardio in de achtertuin, mamils (middle-aged-men-in-lycra) doen het met een Ronde onder de kerktoren. Al dat opgekropte testosteron moet er zo snel als mogelijk weer uit.
Wildemanstocht
Wie tegenwoordig voor een gezellig fietstochtje in de zon gaat, moet het dan ook om de haverklap ontgelden wanneer een stel nep Peter Sagan’s tijdens hun wildemanstocht nietsvermoedende fietsers langs straten, pleinen en jaagpaden bruskeert. Zelfs een stevige dosis Vlaamse huis-en-tuin zwembadglamour, opblaaskrokodil incluis, had de corona-ellende tijdens de lockdown lite schijnbaar niet kunnen redden.
“Zelfs een stevige dosis Vlaamse huis-en-tuin zwembadglamour, opblaaskrokodil incluis, had de corona-ellende tijdens de lockdown lite schijnbaar niet kunnen redden.”
Rebellen op sokken
Intermenselijk verschilt de anderhalvemetermaatschappij bijgevolg niet echt veel van business as usual. De meesten onder ons hebben alles maar denken desondanks dat ze enorm veel te kort komen. We worden voor het eerst in lange tijd manu militari in bedwang gehouden. Dat is verschrikkelijk moeilijk in een maatschappij waar een alles-moet-kunnen-waar-en-wanneer-we-dat-willen filosofie primeert. Gas terugnemen en even weer tot de zinnen komen; een aantal covidioten die achter hoek en kant toch nog een lockdownfeestje organiseren niet te na genomen uiteraard. Rebellen op sokken. Je bent pas echt wie je bent wanneer niemand kijkt. Of het allemaal nodig was (en is), die draconische maatregelen, dat laten we in het midden. Wat wel zeker is: #blijfinuwkot zal verstrekkende gevolgen hebben, maatschappelijk en economisch. Al bij al was het niet slecht die (voor velen) eenzame opsluiting. Al was het maar dat men zo even terug beseft dat de nulmeridiaan toch niet door de eigen bilspleet loopt.
Vakantieneurose
Toegegeven, we kunnen (vooralsnog) niet om de haverklap terrassen, restaurantjes aandoen, feesten als de beesten of snel richting vakantiebestemming voor wat cosmetisch vertier. De gekste dingen borrelden daardoor op. Een groepsrechtszaak tegen een skigebied bijvoorbeeld. Met z’n allen tegen de superverspreider in de sneeuw. Dat was het vermoeden. Inderhaast opgetrommelde advocaten bevestigden dat dit wel degelijk zo was. Hij liep daar ergens rond. Uiteraard. De verschrikkelijke sneeuwman maar dan met het coronavirus onder de leden. Hadden we überhaupt wel op die besneeuwde berg (en in de stübe) moeten staan in volle coronacrisis om vervolgens huiswaarts te keren om daar dan massaal het coronavirus verder te verspreiden ? Die vraag leek niemand zich te stellen. Dat kwam immers niet zo goed uit. Als alles goed zit, lopen binnenkort de strandclubs aan de kust weer vol. What’s next ? Een groepsrechtszaak tegen de Belgische Kust voor kwallenbeten ? Je zou voor minder een vakantieneurose krijgen.
“Intermenselijk verschilt de anderhalvemetermaatschappij niet echt veel van business as usual. De meesten onder ons hebben alles maar denken desondanks dat ze enorm veel te kort komen.”
Afstandsschaamte
In de praktijk van alledag kan het niet veel gekker in het anderhalvemeterleven. Peilstokken, wissers, coronahandschoenen, afstandsschaamte, ontsmettende handgel voor de speeltijd, coronabuddies, wuhan shakes, plexischermen, knuffelgordijnen, raamvisites, DIY-mondsmaskers, toogvirologen, quarantinderen, whatsapperitieven en balkondsolidariteit. Met z’n allen hebben we een nieuwe realiteit bovenop de dolgedraaide wereld van voordien gebouwd. Gekker dan gek. Je moet al van goeden huize zijn om het allemaal te verdragen.
Corona-exodus
Toen het coronaminderheidskabinet de teugels zopas weer liet vieren, stroomden arme drommels weer samen aan de winkelpoorten. Op het boodschappenlijstje: een nieuwe doos om wasknijpers in te doen, een schoolagenda voor volgend jaar, een zelfklevende bh of een paar schoenen met led-lichtjes in. Nood breekt wet. Ook ons afval moesten we hoogdringend kwijt. De corona-exodus met tweeassige aanhangwagens kwam op gang. Iedereen had immers plots voor twee maanden zijn of haar grootse plannen moeten opbergen. De veranda achter de bijbouw langs de voorbouw tegenover de zijbouw moest dringend gesloopt. Het mag een wonder heten dat sommige mensen nog vrij rondlopen.
“Kortom, wat we ook proberen: het ziet er allemaal erg knullig en onbeholpen uit die hightech maatschappij waarmee we de coronapandemie wel eens een kopje kleiner zullen maken.”
Telefoonhelden
In Jemen halen ze onderhand hun schouders op voor het COVID-19 virus, de Braziliaanse president noemt het een griepje en de Amerikaanse president Trump stelt voor een fles bleekmiddel leeg te drinken om het kwaad te bezweren. In Zweden gaan ze ondertussen gezellig terrassen om het virus te verjagen. Critici in het buitenland schreeuwen moord en brand maar ze krijgen ongelijk. De gezondheidszorg in Zweden wordt ondanks een vrij-en-blij beleid immers niet overrompeld. In België ging desondanks zopas voor honderd miljoen euro een team corona-tracers aan de slag. Telefoonhelden. Na een paar duizenden gesprekken kwamen de gedreven telefoonspeurders tot de conclusie dat niemand contact had gehad met iemand anders. Iedereen had blijkbaar alleen thuis gezeten. Zo krijgen startups met hun in zeven haasten in mekaar geknutselde corona-apps toch nog een waterkans. Probeer tegen wifi of bluetooth maar je verhaal te halen. Dat is het bijhorende mission statement. Tussen droom en daad staat echter opnieuw een coronafirewall. Hoe iedereen overtuigen om zo een corona-app te installeren, als je al een smartphone hebt en niet met zo’n lullige clamshell telefoon uit de jaren stilletjes rondloopt ?
Knullig en onbeholpen
Kortom, wat we ook proberen: het ziet er allemaal erg knullig en onbeholpen uit die hightech maatschappij waarmee we de coronapandemie wel eens een kopje kleiner zullen maken. Wat overblijft, is het COVID-19 virus dat zich verschuilt op winkelkarretjes, in buxushagen, tegen deurklinken, achter de overgordijnen op het raam en onder de wc-bril. Misschien helpt zo een electrische vliegenmepper wel wanneer je er snel genoeg mee slaat ? Wat ons rest is om alles netjes in grafieken te gieten en aan de farmareuzen om te likkebaarden met die miljarden euro’s in het verschiet. Ondertussen zijn er over de hele wereld zowat 325.000 coronadoden te betreuren. 325.000 familiedrama’s of mensen die helemaal niemand (meer) hadden en als toegift ook nog eens eenzaam en alleen hun laatste adem zouden uitblazen. Een intriest drama waarbij zorgwerkers, pakjebezorgers en supermarktmedewerkers de werkelijke helden zijn. Niet de thuisblijvers. Wereldwijd zitten we, althans voorlopig, een heel stuk onder het jaarlijks aantal griepdoden en heel ver weg onder het jaarlijks sterftecijfer door respectievelijk honger, tuberculose of malaria.
De schaduw van een dwerg
De statistische informatie rond COVID-19 is ondertussen duidelijk: vooral 75-plussers trekken aan het kortste eind in deze coronapandemie. Laten we vooral voor hen (maar ook voor de medemens in het algemeen) blijven doorgaan met social distancing, mondmaskers, handen wassen en dies meer. Toch moet één en ander genuanceerd. Het initiële COVID-19 mortaliteitspercentage van 3,5% blijkt na een aantal maanden cijferen compleet inaccuraat. Het gerenommeerde Franse onderzoekscentrum ‘Institut Pasteur’ hield immers de actuele cijfers tegen het licht. Daaruit blijkt dat het mortaliteitspercentage voor COVID-19 op 0,53% zit, nauwelijks 0,2% boven de jaarlijkse grieppandemie. Het COVID-19 virus: dat kwam, zag en droop (althans voorlopig) stilaan weer af. Als je een reus denkt te zien, kijk dan eerst naar de zon. Wellicht is het de schaduw van een dwerg.
