COLUMN

Dewulf DENKT: kamikazepolitiek

  • By Pascal Dewulf
  • On December 9, 2019

Het is vandaag exact een jaar geleden dat de regering ‘Michel I’ over haar eigen benen struikelde door onmin rond het VN-migratiepact. Na een snelle doorstart moest restregering ‘Michel II’ echter al na tien dagen opnieuw een buiklanding maken. Daarna werd ze een restregering in lopende zaken. Erg eervol klinkt zoiets alvast niet.

In mei van dit jaar volgden er dan federale verkiezingen. Begin oktober roeptoeterde Alexander De Croo in ‘De Ochtend’ op Radio 1 nog dat de federale regering tegen begin december op de been zou kunnen zijn. Ondertussen is dat wishful thinking gebleken. Probeer het in een paars-groene regering met zesenzeventig op een totaal van honderdvijftig zetels maar te redden. Maar goed, dat is de kunst van politieke partijen die aan het kortste eind trekken. Zichzelf toch uitroepen tot gedoodverfde winnaars: het is een beetje alsof je bij een atletiekwedstrijd als laatste over de eindmeet komt en dan nog zelfverzekerd een zegerondje loopt.

“In België is een stem uitbrengen voor de federale verkiezingen een beetje alsof je in een Italiaans restaurant Ossobuco bestelt en de ober vervolgens met mosselen-friet komt aandraven. Wat wordt geserveerd, is überhaupt niet besteld.”

In lopende zaken


Bijna een jaar zonder echte federale regering: de heren en vrouwen politici lijken dat niet erg te vinden. Het begint een standaard te worden op federaal niveau, een regering in lopende zaken met voorlopige twaalfden. Het is die lekker lange, luwe periode waarin niets nog echt hoeft. Ondertussen kalft België sociaal-economisch verder af. Geen erg. Met nieuwe besparingen op de kap van de burger, terugschroeven van broodnodige investeringen en ander kunst- en vliegwerk is die federale begroting zo weer op orde (oh ironie). Dit uiteraard op voorwaarde dat de heren en dames hopelijk binnenkort weer aan een gezapig tempo uit de startblokken klauteren. Niemand die in die context nog het woord ‘schieten’ in de mond durft te nemen.

Photo Courtesy of Element5 Digital on Unsplash

Wereldrecord

De federale regeringsvorming in 2010 duurde 541 dagen. Een triest wereldrecord. Die van 2014 zowat 140 dagen. De huidige regeringsvorming zal, als er nog ergens in december kan worden geland, meer dan 200 dagen in beslag nemen. Laten we bovendien ook niet vergeten dat het vandaag bijna 365 dagen geleden is dat de Regering-Michel II er al de brui aan gaf. Jawel, bijna één jaar. →

Ter vergelijking: de gemiddelde duur van de dertig kabinetsformaties die Nederland sinds 1946 heeft gekend, is 76 dagen. Bij het grootste deel daarvan was de klus zelfs binnen vier tot tien weken geklaard. Enige uitzondering was de vorming van het kabinet Rutte III in 2017. Dat nam 224 dagen in beslag. Gelijk de langste Nederlandse kabinetsformatie in de naoorlogse geschiedenis. In België zouden ze van ongeloof achterover vallen.

“De huidige regeringsvorming zal, als er nog ergens in december kan worden geland, meer dan 200 dagen in beslag nemen. Ter vergelijking: de gemiddelde duur van de dertig kabinetsformaties die Nederland sinds 1946 heeft gekend, is 76 dagen.”

Impasse

Het federale politieke schoentje knelt ook dit keer weer op dezelfde plaats: tegenstrijdige belangen, politieke machtsbastions en electorale stratego. Dat is immers de core business van politieke partijen: zichzelf in stand houden. Ondertussen putten alle partijen zich uit in een politieke rondedans waarbij de diverse opties ad nauseam worden bekeken en iedereen zijn hachje probeert te redden. De laatste die nog een gooi deed naar het geluk was Paul Magnette. Als informateur moest hij gaan voelen of het badwater op temperatuur was om er samen in te springen. Paars-groen werd daarbij een mogelijke optie, maar dan weer net niet. Ook het PS-kopstuk gooit vandaag, dag op dag nadat Michel I door de knieën ging de handdoek als informateur in de ring. Après nous, le déluge. Niet getreurd want daar is alweer een nieuw rondje informateurs. Dit keer is het de beurt aan Joachim Coens (CD&V) en Georges-Louis Bouchez (MR).

Politieke vaudeville

Ieder weldenkend mens wordt een beetje wezenloos van die politieke vaudeville. Tussen het resultaat van de stembusgang en een federale regering die nog steeds niet in de startblokken staat, gaapt een wereld van meningsverschillen. Een stem uitbrengen voor de federale verkiezingen in België is ondertussen een beetje alsof je in een Italiaans restaurant Ossobuco bestelt en de ober vervolgens met mosselen-friet komt aandraven. Wat wordt geserveerd, is überhaupt niet besteld. Met een politieke impasse op federaal niveau die net zoals bij de vorige federale regeringsvorming bovendien te lang blijft doorgaan, schiet de burger niets op. Laat die impasse nu immers net het allerlaatste zijn waaraan België op dit ogenblik nood heeft. Binnenkort komt na een federale ezelsdracht mogelijk weer een kamikazecoalitie ter wereld. Daar sta je dan als kiezer en kijk je naar de glunderende gezichten van zij die in een nieuwe federale regering de dienst uitmaken. Glunderen zullen ze. Niet voor die nieuwe federale regering maar wel voor het wederom gewonnen eigenbelang.