Het is zover. Donald Trump gaat op de politieke schop. De Republikeinse bobo’s die hem omringden, gedragen zich ondertussen zoals het ware politici betaamt. Ze zijn hem afvallig en proberen spoorslags hun eigen hachje te redden.
Na een ijzingwekkende verkiezingsthriller is er dus toch dat onverbiddelijke exit-moment. Wild rond zich heen molenwiekend probeert ‘The Donald’ zich nog vast te houden aan zijn witte huis. Terwijl staan democratische aanhangers buiten (letterlijk) te dansen op zijn politieke graf. Game of thrones anno 2020. Het was een beetje triest om te zien. Zelfs voor diegenen die de voorbije jaren vaak de wenkbrauwen fronsten, tijdens weer één van Trumps’ vele bizarre, publieke optredens. Toegegeven, de kracht van accurate communicatie heeft hij nooit echt begrepen. Die is nochtans cruciaal om je boodschap over te brengen naar een verdeeld Amerika. De Democraten, die weten daarentegen alles over strategische communicatie. En dat heeft hen opnieuw in de winning seat geplaatst.
Luchtkasteel
De nieuwbakken, bejaarde president Joe Biden spreekt ondertussen de hem ingefluisterde, typisch wollige en knuffelachtige taal die zijn democratische voorganger in het Witte Huis ook altijd sprak. Het hoofd lichtjes opgeheven, de ogen ietwat dicht geknepen en kijkend in de verte. Alsof daar ergens een miraculeuze oplossing in de lucht hangt voor de problemen van Amerika. Waarschijnlijk een workshop gevolgd bij Obama. Ondertussen is de VS verdeelder dan ooit. Het kamp van de believers leeft in de illusie van een verbonden Amerika waar vrijheid en blijheid troef is. Met een bijna 50/50 eindstand bij deze presidentsverkiezingen is dat hardop dromen. Naast de recordscore van Joe Biden is Trump bovendien de presidentskandidaat met de meeste stemmen in de Amerikaanse geschiedenis. Enough said.
Viraal potje
Ondertussen veroorzaakt Covid-19 in de Verenigde Staten een ravage. Zou het onder Biden anders gelopen zijn ? Dat is bijzonder twijfelachtig. Het virus neemt zijn natuurlijke beloop, net zoals het dat doet op vele andere plaatsen in de wereld. Het overlijdenspercentage in verhouding tot de totale bevolking in de Verenigde Staten is nagenoeg gelijk met dat van België. Biden heeft van het virus echter handig gebruik gemaakt tijdens zijn campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Tijdens de presidentiële debatten had hij het dan ook voornamelijk over het feit dat Trump er een viraal potje van had gemaakt. Hij wist uiteraard dat dit de spreekwoordelijke achillespees was van ‘The Don’. Zoals dat altijd gaat met mensen reikt ook het geheugen van joe sixpack immers maar een paar maanden ver. Tot midden in de Covid-19 pandemie.
“De nieuwbakken, bejaarde president Joe Biden spreekt ondertussen de hem ingefluisterde, typisch wollige en knuffelachtige taal die zijn democratische voorganger in het Witte Huis ook altijd sprak. Het hoofd lichtjes opgeheven, de ogen ietwat dicht geknepen en kijkend in de verte. Alsof daar ergens een miraculeuze oplossing in de lucht hangt voor de problemen van Amerika.”
Kommer en kwel
Een wijze raad die ik echter altijd kreeg van mijn grootmoeder was: ‘Kijk niet naar wat mensen zeggen, kijk naar wat ze doen.” Aan het eind van de tweede ambstermijn van Democraat Barack Obama was de Amerikaanse overheidsschuld (public debt) gestegen met 84%. Wanneer Trump de deur achter zich dicht slaat, zal dat ergens rond de 34 % zitten. Althans wanneer we de cijfers van het toonaangevende Amerikaanse Business Insider (die hun brondata haalden bij het US Treasury Department) mogen geloven. Onder Trump bereikte de werkloosheidsgraad, ook onder de zwarte- en latinobevolking, een historisch laag cijfer. Gelijk het laagste cijfer in 50 jaar. Ook werd er stevig gesneden in de belastingsdruk voor bedrijven maar evenzeer voor de gewone burger en werd de bureaucratische mallemolen grondig uitgedund. Tussendoor hielp Trump mee een vredesverdrag tekenen tussen de Verenigde Arabische Emiraten. Naast Trumps’ eigengereide brutaliteit was het dus niet altijd kommer en kwel. Althans wanneer we bij feiten en cijfers blijven.
Niet de beste leerling
Eén van de eerste exploten van Joe Biden wordt ongetwijfeld het ‘Biden Plan’. Dat is volgens sleepy Joe (niet mijn woorden) een herwerkte versie van the ‘Green New Deal’ met nadruk op sociale gelijkheid, jobs, gezondheidszorg en huisvesting. Prijskaartje: twee triljoen dollar. Wie verder kijkt, ziet dat het ‘Biden Plan’ in realiteit echter een stuk dichter aanleunt met de ‘Green New Deal’ dan men laat uitschijnen. Moeten we bekommerd zijn om het milieu ? Absoluut. Amerika heeft zich de voorbije jaren op dat vlak immers niet meteen als beste leerling van de klas getoond. Maar, was het niet Bertold Brecht die zei: ‘Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral’. Eerst eten, een dak boven je hoofd en je veilig voelen. Dan pas ben je in staat om ook over het milieu mee te denken en te handelen. Wat heb je aan windmolens in je achtertuin of zonneboerderijen in de Nevada woestijn wanneer je energiekosten alleen maar duurder worden en je ondertussen niet eens weet waar je volgende paycheck vandaan komt ?
Hypocriet discours
Het is dan ook een bijzonder hypocriet discours. Miljoenen Amerikanen leven vandaag in armoede en vinden geen redding in een groene, democratische ideologie. Zowat zeshonderdduizend dakloze Amerikanen zwerven dagelijks door de grootsteden met krakende trolleys en verweerde shopping bags. Ook zij hebben helaas geen mallemoer aan XPS-isolatie, zonnepanelen en warmtepompen. Een kartonnen doos als hun onderdak. Het is schrijnend om te zien hoe er in Amerika wordt omgegaan met mensen die helemaal niets meer hebben. Ook tijdens de twee ambstermijnen van Obama, die eveneens een democratisch verbinder werd genoemd, is er op dat vlak nauwelijks wat veranderd. Hij heeft wel degelijk initiatieven genomen maar die waren helaas een druppel op een hete plaat. Zou het niet beter zijn om een paar honderden miljarden van dat ‘Biden Plan’ te investeren in de meest acute noden van al die mensen ?
Typische mantra
Ook met Joe Biden zal er voor de arme stakkers in Amerika hoogstwaarschijnlijk geen heil komen. ‘Laten we Amerika terug verbinden’, orakelt de fragiele grijzaard ondertussen. Een aloude mantra waarachter je rustig aan politiek kan doen zoals het goed uitkomt. Biden is dan ook een typische uitwas van een geïnstitutionaliseerde, politiek linkse kaste die salonsocialime tot een kunst heeft weten te verheffen. In de linkse gentlemen clubs wordt genoegzaam geknikt onder het genot van een sigaar en een Single malt. Joe Biden: een gezapige opa die nog een beetje hip wil zijn. Tijdens één van zijn campagne rally’s liep hij plots als een dartel veulen het podium op om blijk te geven van presidentieel vuur en brak op een haar na geen heup. Met Obamacare zouden de kosten wel meevallen natuurlijk. Ook daar is de Amerikaanse middenklasse trouwens niet beter van geworden. Maar goed. Biden: een beetje stijf te been (hij loopt slechter dan Trump kan dansen op ‘YMCA’) en stamelend. Kortom, iemand die al snel een internationale voetveeg dreigt te worden. Laten we een kat een kat noemen: wanneer je naar de tachtig gaat de zwaarste job aannemen die iemand ooit kan aannemen, dan ben je op zijn zachtst gezegd overmoedig. Voor het Amerikaanse presidentschap zijn immers scheepsladingen energie en spirit nodig, geen zacht waakvlammetje.
Zure verliezer
Nog voor hij triomfantelijk met zijn rollator het Witte Huis binnen zal schuifelen, zette het campagneteam van Biden nog snel het ‘Biden Fight Fund’ op. Daar mogen democratische sympathisanten geld in storten. Zo kunnen de Democraten de rechtszaken die eraan staan te komen met de sore loser Trump de komende maanden uitvechten. Een quick win noemen ze dat in managementtermen. Laaghangend fruit. Snel de partijkas nog wat spekken. Faut le faire na een Democratische presidentiële campagne waarvan het spending budget zowat 7 miljard dollar bedraagt.
“Voor het Amerikaanse presidentschap zijn scheepsladingen energie en spirit nodig, geen zacht waakvlammetje.”
Voorbijgestreefd
Waren de Amerikaanse verkiezingen rigged? We zullen het nooit weten. Met Bush Jr. en Al Gore hadden we al eens hetzelfde game of charades. Laten we er echter geen doekjes om winden: het verkiezingssysteem van de Verenigde Staten van Amerika is dringend aan een update toe. Mensen in sporthallen en achterkamertjes sjouwend met dozen vol stembiljetten en lijstjes afvinkend met blauwe en rode voorkeurstemmen. Een telmachine erbij om de som te maken. Het is aandoenlijk om dit soort dingen te zien. Vrijwilligers die bij mensen thuis gaan aankloppen met de vraag voor wie ze willen stemmen om dan vervolgens voor hen een stembiljet in te vullen. Een land dat zich altijd heeft getoond als een grootmacht onwaardig. Het kiessysteem in de VS is voorbijgestreefd en zet de deuren voor fraude wagenwijd open. Is er fraude gepleegd ? Democraten sneren dat het verzinsels zijn van gefrustreerde Republikeinen. Shenanigans noemde Trump het schamper. De waarheid is er echter pas wanneer de onschuld is bewezen. In een zichzelf respecterende democratie hebben we daarvoor de rechtsgang. En die moet zijn beloop kunnen nemen. As easy as apple pie.
Machtsimperium
Voor wie dacht dat ‘The Donald’ zijn macht uit handen geeft wanneer hij op 20 januari 2021 al dan niet manu militari het Witte Huis moet verlaten, die zit mis. Op die vier jaar in the oval office heeft Trump hard gewerkt om zijn machtsimperium ook binnen de politiek verder uit te bouwen. De Amerikaanse Senaat is een stevig Republikeins bolwerk waar hij vandaag al zijn mannetjes (en vrouwtjes) onder de pannen heeft. Net voor zijn exit benoemde Trump bovendien nog snel de opperrechter van het Supreme Court, Amy Coney Barret. Een Republikein in hart en nieren. Voor Trump is dit dan misschien wel een politiek exit maar zeker geen definitief afscheid. En Biden ? Eens in het Witte Huis wanneer het stof wat is gaan liggen, nestelt hij zich in een knusse relaxzetel waarna zijn pitbull en vice president Kamala Harris (politiek jong, energiek, gedreven en ambitieus) het roer in handen neemt. That’s all folks.
