Daar is het dan eindelijk: het wondermiddel waar we al maandenlang reikhalzend naar uitkijken: het coronavaccin. Een levenslijn in een klein, doorzichtig flesje dat in miljarden stuks van de band zal rollen bij de farmagiganten. Een mirakeloplossing waarmee we eindelijk weer terug naar ‘normaal’ kunnen.
“De roep op een vaccin dat ons kan verlossen van corona levert antwoorden op die ook voor ons heel concreet kunnen worden”. Dat las Goedele Wachters gisteren tijdens het zeven uur journaal op een zelfgenoegzaam toontje af van de teleprompter. De intonatie in die zin had iets dogmatisch. Het klonk zoals de zinnen die nieuwsankers als Martine Tanghe ze ook steevast uitspreken. Aan het eind van elke zin zit dat typisch buigende, pedante toontje dat een soort van onweerlegbaar bewijs lijkt in te houden.
Sinterklaas
Het is dan ook schrikwekkend om te zien met welk uitgestreken gezicht nieuwsankers dit soort halve waarheden de wereld insturen. Wiens brood men eet, wiens taal men spreekt. Tot daar toe. Toch moeten we niet te ver afdwalen van de waarheid. Voor griep bestaat ook al lang een vaccin. Jaarlijks vallen er wereldwijd echter nog steeds nog honderdduizenden doden te betreuren ten gevolge griepvirussen, ook mensen die wel degelijk zijn gevaccineerd. Het is dan ook een wetmatigheid dat eens een virus onder de mensheid komt, het daar is om te blijven. Niet zelden in een gewijzigde versie, maar het blijft. En dat een vaccin niet noodzakelijk een mirakeloplossing is, los van het feit hoeveel vaccins er nog bedacht worden. Mensen willen laten geloven dat we het Covid-19 (SARS-CoV-2) virus klein zullen krijgen heeft evenveel waarde als vertellen dat Sinterklaas echt bestaat en de goede man ook de avondklok mag negeren. Verkondigen dat dit virus zal verdwijnen, is ronduit leugenachtig.
“Zij die zich kritisch uitlaten over de coronastrategie, die we nu ondertussen al twee lockdowns aanhouden, worden snel de mond gesnoerd. Soms beleefd. Vaak onbeschoft, ongefundeerd en zelfs ronduit agressief.”
Conflicttelevisie
De eerste vaccins zijn nog niet goed en wel gebotteld of het volgende dilemma dient zich aan. Wie heeft het meest recht op zo’n flesje met gekleurde prikdop, wie een beetje minder en wie eigenlijk helemaal niet ? “Eerst de meest kwetsbare mensen en belangrijkste beroepen”, liet professor emeritus Jan De Maeseneer van Ugent zich in het praatprogramma ‘Terzake’ op VRT zich ontvallen. Volgens een studie van de National Academy of Medicine, waar De Maeseneer aan meewerkte, moet sociale rechtvaardigheid bovenaan staan. Dat studie stelt dat na de voor de hand liggende groepen in fase 2 daklozen, gevangenen en mensen die in de sector werken voorrang moeten krijgen. Een ideaal recept voor conflicttelevisie. Wat ? Gevangenen ??? En ik dan ? Dat soort dingen. De boel een beetje opruien. Mensen nog wat meer naar die angst zeit brengen. Schrik is een krachtig wapen. Het nestelt zich verraderlijk in de hoofden en harten van diegenen die het toelaten. Het leidt tot stilstand. Corona-politiek snoert de mensen vervolgens definitief de mond. Zij die zich kritisch uitlaten over de coronastrategie, die we nu ondertussen al twee lockdowns aanhouden, worden snel weer tot de orde geroepen. Soms beleefd. Vaak onbeschoft, ongefundeerd en zelfs ronduit agressief.
“De praktijk heeft geleerd dat we niet te inschikkelijk moeten zijn wanneer het aankomt op meningen van fopexperten en professoren.”
Mokkagebakje
De praktijk heeft echter geleerd dat we niet te inschikkelijk moeten zijn wanneer het aankomt op meningen van fopexperten en professoren. Toegegeven, die laatsten hebben altijd iets sympathiek over zich. Iets aaibaar. Vaak zijn ze onschadelijk. Even vaak een beetje wereldvreemd. Het probleem met professoren is immers dat ze tijdens hun carrière al te vaak in een ivoren toren hebben vertoefd. Ze bedenken soms gekke dingen, een beetje zoals professor Gobelijn in de strip ‘Jommeke’ bijvoorbeeld het poeder bedacht om iedereen gezond te maken. Wanneer hun uitvinding kant noch wal raakt, worden ze in het ergste geval gewoon terug naar hun labo of desk gestuurd. Geen arm of een been af. Wanneer ze echter emeritus (op rust) worden, is er niemand meer om hen terecht te wijzen. Aan de universiteit worden emeritussen steevast ontvangen met een kop cafeïnevrije koffie, een mokkagebakje en een bemoedigende schouderklop. Ze kunnen zich immers moeilijk neerleggen met het feit dat ze uitgediend zijn, de vrije vertaling van het woord ’emeritus’. Waarom een professor op rust dan per se het coronadebat mee moet voeden in een prime time praatprogramma op nationale televisie blijft dan ook zeer de vraag. Je zou toch denken dat ze de eer aan zichzelf houden en bedanken voor televisie-interviews die gevaarlijk veel impact kunnen hebben. Neen hoor.
Beperkte looprichting
Ondertussen moeten we met z’n allen verder in die beperkte looprichting. Een dagelijkse realiteit met veel vraagtekens, improvisatie, onmacht en alleen-zijn worden overstemd door een onduidelijk en ijl gevoel dat zich in ons menszijn nestelt. Wachtend op verlossing. Dat algehele gevoel van malaise komt er niet zozeer door de situatie op zich, maar wel door het gebrek aan uitkomst. Van de regelgevende overheid komt er nauwelijks enig bemoedigend signaal. ‘Niemand blijft achter’, orakelde premier De Croo onlangs nog. Toen volgde een lockdown light. Zes weken. Steek ondertussen wat lichtjes aan in de tuin. Is goed voor je buren. En toen niets meer. In december meer nieuws. Tja, met dat soort strategieën krijg je geen hond van achter de kachel vandaan. Driehonderd euro extra wanneer je je leven riskeert in de zorg. Mensen die wegkwijnen in zorgcentra, maar ook alleenstaanden die de muren nu echt gevaarlijk dicht op zich zien afkomen. Gezinnen die zich proberen recht te houden, emotioneel maar ook financieel. Een consultatie bij de dokter of tandarts ? Vergeet het. Dan ben je maanden verder. Kerst met een mondmasker op in het vooruitzicht. Misschien ligt er wel zo’n vaccinflesje onder de kerstboom. De moraal van het coronaverhaal: veel beloven en weinig geven, doet de gek in vreugde leven.
