Daar is het nieuwe normaal. Nu ja, het oude ‘nieuwe normaal’. Anderhalf jaar geleden, midden in de lockdown, zat iedereen nog vol met grootse plannen. De wereld zou nooit meer hetzelfde worden. Alles moest anders. Anderhalf jaar later met een wijntje op een terras blijft daar geen spiksplinter meer van over. Terug over naar de amechtige orde van de dag.
Opportuniteitsvenster
Een crisis is een opportuniteit. Een window of opportunity om de boel helemaal om te gooien. Om te streven naar iets groots. Iets groots dat de graaierigheid en hitsigheid van voordien overstijgt. Iets waar de wereld een betere plek van wordt. Voor iedereen. De coronapandemie leek zo een window of opportunity. Het coronavirus legde een verplichte retraite op aan de mensheid. Ideaal om de wereld anders te gaan bekijken. Temidden die opgelegde stilte kwam er het moment dat velen zich afvroegen of het allemaal wel nodig was. Dat (opzet)zwembad, die sneakers met lichtjes, de citytrips met vrienden, de wimperextensies, de gekke hoedjes en schlagerfestivals. Kortom dat eindeloos dingen moeten doen. Plots leken heel wat van die spullen compleet triviaal. Wie verder dacht, die kwam tot inzichten. Het nieuwe normaal leek vorm te krijgen.
Idealen zijn niet genoeg
Anderen lieten zich opnieuw leiden door hun menselijke natuur vol luchtkastelen en… zwembadcontainers. Jazeker. Zwembadcontainers zijn sinds een paar weken de nieuwste hype. Iedereen moet er zo ééntje in de tuin. Met een groot plexiglas aan de voorzijde. Kunnen de kinderen als exotische vissen achter het acrylaatglas zwemmen terwijl familie en vrienden vermaakt toekijken onder het genot van een glaasje bubbels. Het is leuk. Voor even dan toch weer. Ach, je kan het mensen niet kwalijk nemen. Met idealen alleen komt een mens er niet. Er is nood aan een ander verhaal waarin mensen kunnen geloven. En dat is er niet.
“Het nieuwe normaal lijkt het idee te moeten vergoelijken dat ons heden oké is omdat het nieuwe normaal ‘normaal’ is. Maar, wat is er precies normaal aan deze post-pandemie wereld? Het is een bijzonder wankele logica.”
Brooddoos
Bijgevolg is er niets nieuw aan het nieuwe normaal. De bedrijfswereld staat te trappelen om kantoorwerkers andermaal naar de fysieke werkplek te dwingen. Of naar de werkplek te lokken met een gratis carwashbeurt of likijsjes. Echt waar. Echt bedroevend. Kantoorwerkers worden hernieuwd ontvangen op de werkplek met ballonnen en spandoeken. Is het zo dat bedrijfsleiders in het nieuwe normaal hun medewerkers zien ? Als een stel kleine kinderen die je met een handvol snoepgoed blij kan maken ? Ook de meeste bedrijven hebben in anderhalf jaar tijd nauwelijks iets beters kunnen verzinnen. Her en der wordt er nog wat binnensmonds gemompeld over hybride werk(plekken), tijdens een keynote met aansluitend netwerkmoment voorzien van lauwe cava en verlepte toastjes. Vanmorgen zag ik ze in mijn straat opnieuw voorbijtrekken. Net zoals voordien. De eindeloze stoet van wagens met daarin telkens één kantoorwerker, de gevulde brooddoos op de passagiersstoel. Ook zij hebben helaas geen nieuw verhaal voor het nieuwe normaal.
Kijkgat
Een stevige inflatie hebben we er ondertussen gratis bijgekregen. In België klimt die bij dit schrijven stilaan naar drie procent. [UPDATE 02.2022 => ondertussen flirt de inflatie met de kaap van 8% hetgeen België tot inflatiekampioen maakt.] Vreemd, te weten dat de wereld eigenlijk anderhalf jaar heeft stilgelegen en er quasi overschot was aan alles. We weten wel beter natuurlijk. De vrije markt, vraag en aanbod. Dat soort dingen. Les excuses sont faites pour s’en servir. Zakken moeten weer (zo snel als mogelijk) gevuld. Door het ‘nieuwe normaal’ als mantra te gebruiken, stellen we ons voor waar we eerder waren ten opzichte van waar we nu zijn. Daarbij eigenen we ons het (onveranderd) heden als de nieuwe standaard toe. Dat nieuwe normaal mag echter niet het kijkgat zijn waardoor we de crisis analyseren die de coronapandemie wereldwijd heeft teweeg gebracht.
De nieuwe kleren van de keizer
Het nieuwe normaal lijkt het idee te moeten vergoelijken dat ons heden oké is omdat het nieuwe normaal ‘normaal’ is. Maar, wat is er precies normaal aan deze post-pandemie wereld? Het is een bijzonder wankele logica. Het nieuwe normaal verliest in die optiek immers alle betekenis omdat het oude normaal sowieso al op wankele benen liep. Het is immers dat oude normaal dat ons tot hier heeft gebracht. Het nieuwe normaal lijkt dan ook niet meer dan misplaatst verlangen naar een gebrekkig verleden en dus ook het streven naar een gebrekkige toekomst. Kortom, het nieuwe normaal als de nieuwe kleren van de keizer. Er zullen er alvast zijn die in hun vuist lachen. De normaalridders voorop.
